Opowiem Ci teraz kilka słów o manipulacji, pokażę przykład, jak mną kiedyś próbowano zamanipulować i zaproszę na webinarium, które otrzymują osoby zapisane na trening asertywności. Doczytaj do końca. 

​W codzienności szkolnej (i nie tylko szkolnej) często słyszymy o manipulacji: o manipulujących uczniach, o manipulujących rodzicach, o klientach zgrabnie wkręcających nas, o dyrektorach z wyjątkową umiejętnością zaczarowywania życia. Nie mówiąc już o mediach manipulujących nami, politykach naginających rzeczywistość. Ale czy na pewno wiemy, czym właściwie jest manipulacja? 

W najprostszym rozumieniu, jest to takie zachowanie, które znacząco wpływa na nas, na nasze działania i decyzje a które ma ukrytą intencją i jest nią realizacja własnych planów, osiągnięcie własnych, konkretnych celów. Jesteś manipulowany / manipulowana w środowisku szkolnym wtedy, gdy Twój rozmówca (uczeń, rodzic, inny nauczyciel, dyrektor, metodyk) realizując własne zamierzenia wykorzystuje sugestie, nacisk czy stwarza specyficzne, potrzebne do realizacji „planu” warunki. Brzmi znajomo?

Kiedy jesteśmy podatni? 

Na manipulację najbardziej podatne są te osoby, które mają dość niską pewność siebie oraz zaniżoną samoocenę. Naprawdę łatwo je wykorzystać: osoba manipulująca użyje pochlebstwa, pozytywnej oceny, zauważy zdolności, zaspokoi potrzebę szacunku, bycia dobrym, zauważanym, docenianym. Zrobi jednak coś więcej: wplącze nas w zależność i wdzięczność. Kiedyś usłyszałam: "Nie możesz zrezygnować z tych lekcji, pani Marta tak Cię ceni!". Klasyka.  Nie ma znaczenia, czy ja mam siłę, chęć, czas... Manipulator stosując technikę pozornej realizacji dotychczas niezaspokojonych potrzeb, generuje w osobie manipulowanej motywację do określonego zachowania, myślenia czy kontaktu, który jest celem manipulatora. Ja się nie dałam i nazwałam manipulację manipulacją. I wiecie co? Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki się skończyła. Zdemaskowana. 

Jeżeli Twoja nauczycielska samoocena jest niska (nie wstydź się tego, wielu z nas, nauczycieli tak ma), jesteś wyjątkowo wystawiony na bycie manipulowanym. Czy bliska jest są poniższe cechy?
1. masz przekonanie, że nie podołasz jakimś zadaniom; 
2. masz niską tolerancję krytyki;  
3. odbierasz jakiejkolwiek porażkę (nawet drobną) jako coś karygodnego, za co powinieneś zostać ukarany; 
4. odbierasz rzeczywistość w „czarnych barwach”; 
5. masz negatywny stosunku do jakichkolwiek zmian, nowych znajomości czy wyzwań; 
6. jesteś bardzo autokrytyczny;  

To Ty? Czas zacząć się chronić.
Pierwszy krok to świadomość, że niska samoocena to otwarte drzwi do bycia manipulowanym. ​Pierwszy krok już zrobiłeś i zrobiłaś - brawo :). 

W maju (18.05) prowadzę trening asertywności online "6 kroków do Asertywności Nauczyciela" Uczestnicy tego treningu, zapisani do 7.04 gratis otrzymują webinar: "Nie dam się zmanipulować" ​

Kiedy? 23.05.2019 o godzinie 21.00. 

Gdzie: online 

Czego się dowiesz w trakcie webinarium?  

- jakie zachowania nazywamy manipulacją, po czym ją poznasz 

- jakie jest 5 najczęściej stosowanych technik manipulacyjnych (w szkole i w życiu poza nią) 

- jak się przed nimi chronić i nie dać się wkręcić w coś, czego nie chcesz (w szkole i w życiu poza nią) ​

Bardzo Cię zapraszam! 

Spójrzmy prawdzie w oczy: asertywni nauczyciele nie są idolami pokojów nauczycielskich, a przynajmniej nie lubią ich osoby nieasertywne. No a skoro asertywnych się nie lubi, to może lepiej asertywnym nauczycielem nie być? Po co grabić u dyrektora i koleżanek? Po co się uczyć umiejętności, która spowoduje, że ludzie będą mnie unikać?

Wokół asertywności w edukacji narosło sporo mitów, a jako to z mitami bywa - niespecjalnie dużo mają wspólnego z prawdą, jednocześnie mocno wpływając na nasze zachowania, przekonania i decyzje. Czas się z nimi rozprawić, drogi nauczycielu i droga nauczycielko! 

Mit 1. Asertywność to rozpychanie się łokciami i mówiąc szczerze - to zwykły brak kultury.

Asertywność stawiana jest zwyczajowo w złym świetle, jako brak kultury osobistej, rozpychanie się, nie zwracanie uwagi na innych i brak empatii. A skoro taki to straszny twór to nie bardzo chcemy ją posiąść. Mając takie podejście sami zatrzymujemy się przed uczeniem się asertywności i uszczęśliwieniem się w życiu zawodowym i prywatnym. Skazujemy się na bycie ofiarą decyzji innych ludzi - czasem ucznia, czasem rodzica, czasem dyrektora, czasem innego nauczyciela, czasem klienta. 

Obalamy: asertywność to z definicji szacunek do siebie i innych, traktowanie siebie jako osoby ważnej i wartościowej - na równi z tym, jak ważne i wartościowe są inne osoby. Tu nie ma miejsca na stawianie tej umiejętności w złym świetle. Oby każdy z nas i każda z nas jak najszybciej nauczyła się z niej korzystać.  

Mit 2. Asertywność to ciągłe odmawianie. 

Osoby asertywne podobno ciągle mówią "nie". Trochę to słabe, co? No bo po co mam się uczyć mówienia "nie" - a co jeżeli naprawdę będę chciała skorzystać z jakiejś propozycji? Czy to nie jest brak konsekwencji? Nie chcę się nauczyć asertywności, bo nie chcę cały czas odmawiać. 

Obalamy: możesz asertywnie się zgadzać! Najważniejsza jest jasna wizja swojego życia zarówno zawodowego jak i prywatnego. Mając ją problem się rozwiązuje.  Kiedy ktoś zgłasza się z prośbą, możesz się asertywnie zgodzić, jeżeli prośba jest zgodna z Twoją wizją.  Możesz odmówić, jeżeli prośba jest z nią niezgodna.  I tyle. 

Mit 3. Osoby asertywne są niemiłe. 
To niestety wynik naszego wychowania, szczególnie wychowania dziewczynek. Standardowo bywamy wychowywane do bycia potulnymi, niewychylania się, niedążenia do realizacji swoich marzeń. A jeżeli to robisz? No cóż, zbyt miła to Ty nie jesteś. 

Obalamy: Asertywność nie ma nic wspólnego z byciem miłym albo niemiłym. Mylimy tu pojęcie asertywności i agresji - ludzie agresywni dążą po trupach do celu i do realizacji swoich planów kosztem innych ludzi. To nie jest asertywność. Asertywny nauczyciel szanuje swój czas, szanuje swoją wizję, szanuje swoje plany ale nie realizuje ich kosztem innych nauczycieli. Nie daje jednak także innym działać bez uszanowania swoich potrzeb. 

​Mit 4. Nikt nie lubi asertywnych osób.

A czy Ty lubisz osoby asertywne?  Wiadomo, jeżeli prosisz mnie o coś, ale ja nie mogę się na to zgodzić, bo nie jest to spójne z moją wizją, nie jest jakoś wyjątkowo miło. Skierowałaś do mnie prośbę mając nadzieję, że Ci pomogę. Ale ja nie mogę wziąć odpowiedzialności za Twoje nadzieje. Zawsze komuś będzie przykro. Szedł po "tak" ale dostał "nie".  

Obalamy: Pamiętajcie! Nie bierzemy odpowiedzialności za uczucia innych ludzi (uczniów, rodziców, nauczycieli w szkole), za to czy nas lubią czy nie - co więcej,  nie mamy na to większego wpływu. Mamy wpływ tylko na siebie i swoje emocje. Nie kierujmy się podejmując decyzję tym, cz będziemy lubiani. 

Mit 5. Niektórzy są za bardzo asertywni. 

Jak to za bardzo???

Obalamy: Nie możesz być za bardzo asertywny czy asertywna. Nie możesz szanować się za bardzo.  Możesz być za mało asertywny ale kiedy już nauczysz się i przejdziesz przez ten proces (tak!!! to jest proces!!! a nie jednorazowa decyzja), staniesz się osobą asertywną i tyle - nie przesadzisz z tą umiejętnością. Nie mylmy asertywności i agresji. 

A mówiąc o uczeniu się asertywności, czy pamiętasz o praktycznym treningu online "6 kroków do asertywności nauczyciela"? Zapraszam! Trwa tańsza rejestracja Early Bird. 

Na pewno znasz nauczycieli (a może sam taki jesteś?), którzy bojaźliwie trzymają się z daleka jakichkolwiek konfliktów i sytuacji w szkole lub na zebraniu, w których mogliby być zagrożeni. Z drugiej spotykasz agresywnych, pewnych siebie "krzykaczy", którzy bez problemu osiągną wszystko bez względu na sytuację. Pomiędzy tymi osobowościami znajduje się szereg manipulatorów, najczęściej nieświadomych swojego postępowania. Niezwykle ciężko jest zmienić ludzi, którzy Cię otaczają w szkole i w klasie. Ale zawsze jest możliwe zmienić siebie - na to masz wpływ. 

Zmiana dotyczyć ma wejścia na poziom asertywny i tak - zdecydowanie jest możliwa :) musimy jednak zaakceptować, że jest to proces. To ćwiczymy i do tego Cię kieruję na treningach asertywności, które buduję w duchu 5 praw Fensterheima. 

Herbert Fensterheim to doktor psychologii i profesor psychiatrii na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Cornella. Jego filozofia zachowań asertywnych wychodzi z założenia, że każdy (!!!) człowiek posiada pewne fundamentalne prawa. Według Herberta Fensterheima, brzmią one następująco. 

1. Masz prawo do wyrażania siebie, swoich opinii, potrzeb, uczuć — dopóki to nie rani kogoś innego. Ma to swoje zastosowanie w sytuacji szkolnej - w klasie, w trakcie zebrania, w kontakcie z dyrektorem, w pokoju nauczycielskim. 
2. Masz prawo do zachowania swojej godności poprzez asertywne zachowanie — nawet jeśli rani to kogoś innego — dopóki twoje intencje nie są agresywne, lecz asertywne. Innymi słowy: odmówić, nie zgodzić się, nie dać czemuś przyzwolenia. 
3. Masz prawo do przedstawiania innym swoich próśb — dopóki uznajesz, że druga osoba ma prawo odmówić.  W sytuacji szkolnej możesz poprosić innego nauczyciela czy rodzica o coś, czego potrzebujesz - jeżeli dajesz prawo do odmowy i ta odmowa nie niszczy Waszych relacji. 
4. Bywają sytuacje między ludźmi, w których kwestia praw nie jest oczywista. Zawsze jednak masz prawo do przedyskutowania i wyjaśnienia problemu z drugą osobą. Ten punkt zakłada oczywiście pewien poziom dojrzałości po każdej ze stron. 
5. Masz prawo do korzystania ze swoich praw.

Zmiana nieasertywnego zachowania na asertywne jest możliwa. Prowadzi, między innymi, do podwyższenia jakości życia człowieka, który zdecydował się zmienić. Jest także pozytywna dla jego otoczenia. I o to walczymy na treningach asertywności. O zmianę jakości życia nauczyciela :)

Zmianę sposobu zachowania można przeprowadzić następującą drogą:

1. Rozpoznanie sytuacji w których podlegam manipulacji (bądź manipuluję!) - to ćwiczymy na treningu.
2. Uświadomienie sobie bezcelowości takiego zachowania.
3. Przyjęcie filozofii metod asertywnych (poznajesz je w teorii i praktyce na treningu).
4. Poznanie i stosowanie technik asertywnych (dzieje się na treningu).
5. Wytworzenie w sobie automatycznego mechanizmu reakcji (na treningu i po treningu w zadanych ćwiczeniach w zeszycie do pracy własnej). 

​Najlepszym miernikiem czy zachowujesz się asertywnie jest odpowiedź na pytanie – czy w codziennych sytuacjach udaje ci się osiągnąć to, do czego masz prawo, bez wywołania kłótni, poczucia winy itp.? I taki jest cel naszego spotkania 18.05. Jest to trening online, ważne dla mnie, aby uczestnik był w bezpiecznym dla siebie otoczeniu i w komforcie ćwiczył swoją asertywność. Bardzo Cię na ten trening zapraszam.  

​

Siła kreatywnych rozwiązań zgodnych z Design Thinking tkwi w zespole a nie w działaniu pojedynczych ludzi. Sam daleko nie dojedziesz i nie dowieziesz zbyt wiele. Ludzie, ludzie i jeszcze raz ludzie - idealnie bardzo zróżnicowani. Tego Ci potrzeba! 

Masz jakiś problem do rozwiązania. Coś nowego do zaprojektowania lub zaproponowania. Co to może być? Na przykład: nowa sala dla młodszych uczniów, nowy pokój dla nauczycieli, nowy kurs, letni program dla uczniów, projekt półkolonii, nowa ankieta ewaluacyjna, test, formularz obserwacji - praktycznie wszystko. Absolutnie ale to absolutnie nie twórz tej nowości sam. Zaproś do pracy zespół. Działaj zgodnie z metodologią Design Thinking. 

Zespół powinien być zespołem multidyscyplinarnym. Ale cóż to oznacza??? W idealnym świecie postaraj się zebrać osoby bardzo od siebie różne, zajmujące się różnymi rzeczami  w Twojej szkole i mające różne punkty widzenia na ten sam problem. Czyli kogo? Na przykład: nauczyciela dzieci, nauczyciela dorosłych, sekretarkę, ucznia, rodzica. Inaczej na problem spojrzysz Ty, inaczej rodzic, inaczej uczeń, inaczej lektor. Ta różnorodność jest bardzo potrzebna i bardzo twórcza. Prawdziwą siłą DT jest różnorodność wynikająca ze współpracy. W pojedynkę nic nie zdziałasz.

Pamiętaj! Zasada numer 1: Równość w zespole. 
Design Thinking to równość w projekcie. Równość opinii, równość udziału i wkładu. Nie ma tu miejsca na hierarchię. Nie szkodzi, że Ty jesteś właścicielem lub menadżerem w szkole. Twoje zdanie będzie liczyło się na równi ze zdaniem innych osób. 

Zasada numer 2: Postaw na współpracę! 

Proces Design Thinking podkreśla wagę współpracy. Projekty budowane są tak, aby kłaść nacisk na wielość osób w nich uczestniczących. Rozwiązanie ma być rozwiązaniem zespołowym a nie rozwiązaniem należącym do pojedynczej osoby. Spłaszczona zostaje hierarchiczność. Nie oznacza to naturalnie, że wszyscy pracują razem non-stop. Natomiast wszystkie strategiczne decyzje podejmowane są wspólnie.

Zasada numer 3: a gdyby tak zaprosić do rozmowy klienta? 

To, co najbardziej odróżnia zespoły działające w duchu Design Thinking od innych to zapraszanie do grupy projektowej klientów. Po co się to robi? W centrum kreowania innowacji jest bowiem Twój uczeń lub jego rodzic, innymi słowy - klient. Ważne, żeby zrozumieć, czego potrzebują klienci, zanim zaczniemy budować rozwiązanie. Nie zaczynaj pracy, zanim nie zrozumiesz klienta, zanim go nie zapytasz. Zmarnujesz czas i środki

Czy pamiętasz, że 30.03 organizuję Trening Design Thinking dla Menadżerów i Metodyków Szkół Językowych? Poznasz na nim narzędzia DT w praktyce: 
1. wyjdziemy do klienta, by poznać go lepiej 
2. z empatią poobserwujemy, jak działa nasz uczeń 
3. użyjemy demokratycznej murzy mózgów dla zwiększenia ilości pomysłów 
4. zbudujemy eksperyment, aby zrozumieć więcej
5. zbudujemy prototyp, aby zobaczyć, że pierwsza wersja nie musi być najlepsza 
6. będziemy działać we współpracy, bo inaczej w DT się nie da
8. zrozumiemy, że siła jest w działaniu a nie w myśleniu (za bardzo...)

Jako nauczyciel staram się tak budować relacje z innymi, ale na koniec dnia w każdej relacji obie strony wychodziły bez poczucia straty. Aby każdy wyszedł zadowolony z siebie. Aby każdy zakończył z szacunkiem do siebi ei nnych. Aby obie strony realizowały swoje cele. Aby nikt nie poczuł się zraniony. Aby w każdej stronie rosła wiara w siebie. Aby każdy czuł kontrolę nad swoim życiem. 

Czy to jest możliwe za każdym razem? Niestety nie, nie zawsze wszystko zależy ode mnie, druga strona też jest odpowiedzialna za jakość naszego kontaktu. Ale wiem i wiedzę, że komunikat "Zróbmy tak, aby żadna z nas nie miała poczucia straty" często pomaga.

A Ty jakim jesteś nauczycielem? Czy potrafisz chronić swoje granice bez wyrzutów sumienia, złości czy lęku? Czy ważne dla Ciebie jest, kto wygrywa? Lubisz, żeby wyszło "na Twoje"? Czy wręcz przeciwnie, dla ochrony relacji rezygnujesz ze swojego zdania, bo lepiej nie doprowadzać do konfliktu? 

Nauczyciele miewają problemy z komunikacją w pokoju nauczycielskim, z często odwołującym zajęcia klientem, z dyrektorem narzucającym swoje zdanie, z roszczeniowym rodzicem. Jak chronić swoje granice w sposób, który nie narusza praw innych osób? 

Asertywność kojarzy się z czymś zimnym, pozbawionym emocji. Kiedy ktoś nazywa Cię asertywnym, nie wiadomo, czy się cieszyć czy raczej obrazić. Czy to pozytywna cecha charakteru czy wręcz przeciwnie? 

Kiedy dochodzi do różnicy zdań między nauczycielem a uczniem czy jego rodzicem, umiejętność asertywnego zachowania pozwala osiągnąć kompromis bez rezygnacji z tego, co ważne. 

Czy coś ryzykujesz? Tak, być może będziesz mniej lubiany za to, że wyrażasz swoje uczucia. Być może dojdzie do zmiany w relacjach z innymi. Ale będziesz zadowolony z siebie, z szacunkiem do siebie i innych, nie będziesz ranił innych i nie pozwolisz na ranienie siebie. 

Asertywność to umiejętność a nie etykieta, którą można przykleić nauczycielowi. Zachowanie jest asertywne a nie człowiek. A skoro to jest umiejętność - możesz ją ćwiczyć i możesz się jej nauczyć. 

Pamiętaj. Respektując lub lekceważąc prawa swoje lub innych balansujesz pomiędzy czterema stanami: 

- asertywnością 
- agresją 
- uległością 
- manipulacją 

Czy zawsze wiesz, czym jest każdy z tych stanów? Czy zawsze umiesz poznać, czy Twoje własne zachowanie jest asertywne czy agresywne? Czy jesteś miła czy uległa? W trakcie majowego treningu asertywności "6 kroków do asertywności" sprawdzisz to, wypełniając przygotowany specjalnie dla Ciebie kwestionariusz: "Uległa? Agresywna? Asertywna? Manipulantka?"

Zapraszam Cię na premierę szkolenia online "6 kroków do asertywności". 18 maja 2019 nauczymy się, jak asertywnie kierować relacjami zawodowymi w szkole i w klasie.