Jako nauczyciel staram się tak budować relacje z innymi, ale na koniec dnia w każdej relacji obie strony wychodziły bez poczucia straty. Aby każdy wyszedł zadowolony z siebie. Aby każdy zakończył z szacunkiem do siebi ei nnych. Aby obie strony realizowały swoje cele. Aby nikt nie poczuł się zraniony. Aby w każdej stronie rosła wiara w siebie. Aby każdy czuł kontrolę nad swoim życiem.
Czy to jest możliwe za każdym razem? Niestety nie, nie zawsze wszystko zależy ode mnie, druga strona też jest odpowiedzialna za jakość naszego kontaktu. Ale wiem i wiedzę, że komunikat "Zróbmy tak, aby żadna z nas nie miała poczucia straty" często pomaga. A Ty jakim jesteś nauczycielem? Czy potrafisz chronić swoje granice bez wyrzutów sumienia, złości czy lęku? Czy ważne dla Ciebie jest, kto wygrywa? Lubisz, żeby wyszło "na Twoje"? Czy wręcz przeciwnie, dla ochrony relacji rezygnujesz ze swojego zdania, bo lepiej nie doprowadzać do konfliktu? Nauczyciele miewają problemy z komunikacją w pokoju nauczycielskim, z często odwołującym zajęcia klientem, z dyrektorem narzucającym swoje zdanie, z roszczeniowym rodzicem. Jak chronić swoje granice w sposób, który nie narusza praw innych osób? Asertywność kojarzy się z czymś zimnym, pozbawionym emocji. Kiedy ktoś nazywa Cię asertywnym, nie wiadomo, czy się cieszyć czy raczej obrazić. Czy to pozytywna cecha charakteru czy wręcz przeciwnie? Kiedy dochodzi do różnicy zdań między nauczycielem a uczniem czy jego rodzicem, umiejętność asertywnego zachowania pozwala osiągnąć kompromis bez rezygnacji z tego, co ważne. Czy coś ryzykujesz? Tak, być może będziesz mniej lubiany za to, że wyrażasz swoje uczucia. Być może dojdzie do zmiany w relacjach z innymi. Ale będziesz zadowolony z siebie, z szacunkiem do siebie i innych, nie będziesz ranił innych i nie pozwolisz na ranienie siebie. Asertywność to umiejętność a nie etykieta, którą można przykleić nauczycielowi. Zachowanie jest asertywne a nie człowiek. A skoro to jest umiejętność - możesz ją ćwiczyć i możesz się jej nauczyć. Pamiętaj. Respektując lub lekceważąc prawa swoje lub innych balansujesz pomiędzy czterema stanami: - asertywnością - agresją - uległością - manipulacją Czy zawsze wiesz, czym jest każdy z tych stanów? Czy zawsze umiesz poznać, czy Twoje własne zachowanie jest asertywne czy agresywne? Czy jesteś miła czy uległa? W trakcie majowego treningu asertywności "6 kroków do asertywności" sprawdzisz to, wypełniając przygotowany specjalnie dla Ciebie kwestionariusz: "Uległa? Agresywna? Asertywna? Manipulantka?" Zapraszam Cię na premierę szkolenia online "6 kroków do asertywności". 18 maja 2019 nauczymy się, jak asertywnie kierować relacjami zawodowymi w szkole i w klasie.  Sporo mówi się o asertywności i jej braku w różnych kontekstach, także wśród nauczycieli. A co za tym idzie, sporo narosło mitów, niedomówień, przekłamań na jej temat. Bo cóż to znaczy, kiedy o koleżance z pokoju nauczycielskiego mówimy: Ona to jest dopiero asertywna... Czy to komplement czy wręcz przeciwnie? Chwalimy ją czy raczej nie za bardzo? Mam przekonanie, że w tak zwanym 'mainstreamie' słowo "asertywność" nabrało cech, których w rzeczywistości nie ma. Bo asertywność to nie agresja, to wcale nie jest koniecznie odmawianie i koniecznie mówienie "nie". Asertywność to szereg umiejętności i nie sądzę, że można je "posiąść" w całości - jak każda umiejętność może i powinna być rozwijana, ale - co ważne - w zależności od okoliczności - będzie jej więcej lub mniej. Poniższy wachlarz umiejętności nauczyciela wchodzi w ten asertywny zakres (uwaga: umiejętności a nie cech wrodzonych): 1) umiem mówić dyrektorowi / koleżance / rodzicowi NIE (nie chcę, nie teraz, nie w ten sposób...) 2) umiem mówić dyrektorowi / koleżance / rodzicowi TAK (tak właśnie tego chcę, tak - pomóż mi...) 3) mam poczucie własnej wartości (tak - jestem O.K. ale Ty też jesteś O.K.) 4) mam szacunek dla samej siebie ale także mam szacunek dla innych 5) jestem pewna siebie ale nie arogancka w kontakcie z dyrektorem/ koleżanką / rodzicem 6) jestem skuteczna w swoich działaniach ale nie kosztem innych ludzi 7) umiem respektować swoje prawa (w domu, w szkole, w klasie, na zebraniu) 8) umiem przyjmować krytykę nieegocentrycznie 9) umiem przyjmować pochwałę nieegocentrycznie (bez lęku, stresu, bez poczucia winy) 10) umiem wyrażać uczucia i opinie (wobec dyrektora, uczniów, klientów, rodziców, w życiu osobistym). Czym w takim razie charakteryzuje się koleżanka z pokoju nauczycielskiego, którą nazywamy asertywną? 1) mówi o sobie dobrze 2) mówi o swoich wadach 3) przyznaje się do błędów 4) prosi o coś, co chce lub jej się należy 5) odmawia, kiedy propozycja łamie jej prawa lub potrzeby 6) przyjmuje komplementów 7) przyjmuje krytykę 8) kończy trudne sprawy, rozmowy 9) reaguje na trudne sprawy innych Asertywość nigdy nie jest zjawiaskiem w oderwaniu od innych ludzi. Asertywność nie jest przeciwieństwem empatii - co więcej pojawia się coraz częściej hasło "empatyczna asertywność", bo to zawsze jest relacja ja-inni, w której ja i inni jesteśmy zrównani w prawach i potrzebach i nic nie odbywa się kosztem moim ale także nic nie odbywa się kosztem innych - w przeciwnym wypadku rozmawiamy już nie o asertywności ale o agresji i uległości - w szkole, w pracy, na korepetycjach, w kontaktach z koleżankami w pracy i poza nią, w kontaktach domowych. Pamiętajcie o tym, drodzy nauczyciele i drogie nauczycielki. Respektujecie swoje prawa ale pamiętajcie, że to także prawa innych. A jakie one są lub mogą być? Masz prawo / inni mają prawo do:
I do takiego ćwiczenia zapraszam 18 maja na szkoleniu online!!! "6 kroków do asertywności. Trening dla nauczycieli." Rejestracja zacznie się niedługo. Jeżeli chcesz dowiedzieć się o przedsprzedaży tego szkolenia przed innymi, zostaw mi swój adres mailowy, napiszę do Ciebie, gdy ruszy przedsprzedaż, wtedy gwarantowana będzie najniższa cena.  Odgrzewamy kotlety :) :) :) Zapraszam do obejrzenia mojego webinarium o podnoszeniu poziomu kreatywności - 10 sposobów na poprawę swojej kreatywności - wszystkie w zgodzie z Design Thinking.  To będzie historia o właścicielce szkoły językowej - znakomitej lektorce, która założyła szkołę (nie wiedząc zbyt dużo o prowadzeniu jakiegokolwiek biznesu), bo chciała od życia i od pracy więcej - rozłożyła skrzydła, odważyła się i zrobiła ten krok. Czy to historia o Tobie? Sprawdź. To opowieść z jasnymi stronami i ciemniejszymi momentami. Fajnie jest mieć swój własny biznes, a szkoła językowa to biznes wyjątkowy - edukujesz innych, masz duży wpływ na ich życie. Klienci są w zdecydowanej większości wdzięczni. Ale... No tak, zawsze jest jakieś ale... Bycie właścicielką szkoły językowej to bycie jak robot wielofunkcyjny - takie zdanie kiedyś usłyszałam i trudno się z nim nie zgodzić. Dopóki nie dojrzejesz do pewnej prawdy, która mówi: wszystkiego sama nie zrobisz, jesteś: nauczycielką, księgową, sekretarką, sprzątaczką, kierowniczką, panią od zasobów ludzkich, pierwszym zastępcą, drugim zastępcą, trzecim zastępcą ... Zaczyna brakować miejsca w głowie i kalendarzu na wizję rozwoju szkoły - nie zapominajmy przecież, że właścicielka szkoły najczęściej jest też mamą i żoną, a jeżeli nie jest to często bardzo chciałaby nią być. Właścicielki szkół językowych to kobiety często bardzo do siebie podobne. Łączą je pewne cechy, które obserwuję nieustannie mając do czynienia z tą grupą zawodową - a nam ją dobrze - to grupa, którą świadomie wybrałam sobie jako MOJĄ grupę rozwojową - ukochaną grupę ludzi, z którymi pragnę pracować i którym pragnę pomagać w rozwoju i lepszym, pełniejszym życiu. Jesteś w niej? Cecha numer 1: Jesteś bardzo fajna. Tylko tyle i aż tyle. Więcej pisać chyba nie muszę - masz fajną osobowość, ludzie lubią z Tobą być, klienci się do Ciebie garną. Cecha numer 2: Kochasz uczyć ale... ile można? Czemu otworzyłaś szkołę językową? Z miłości do uczenia, do tej energii, która tworzy się na lekcji, z radości, jaką czerpiesz patrząc na ludzi w rozwoju. Fajnie, ale... prowadząc biznes jakim jest szkoła językowa, nie możesz uczyć tak dużo. 40 godzin lekcji w tygodniu? Powinnaś o tym zapomnieć, ale... komu odmówić? Wszyscy chcą mieć zajęcia właśnie z Tobą. W efekcie ... Cecha numer 3: Marka firmy oparta na Twoim nazwisku Więcej chyba pisać nie trzeba - szkoła to Ty a Ty to szkoła. Z jednej strony to bardzo przyjemne, motywujące, łechcące ego. Ale z drugiej strony taka sytuacja ma wiele ograniczeń. I coraz bardziej zaczynasz to odczuwać. Trzeba by kogoś znaleźć na swoje miejsce, ale tutaj włącza się... Cecha numer 4: Strach przed zatrudnianiem kogoś na swoje miejsce. Zwyczajnie boisz się zatrudnić osobę, która miałaby Cię zastąpić (przynajmniej w części Twoich obowiązków). Nikt przecież nie zrobi tego tak dobrze jak Ty... nikt nie nauczy tak dobrze jak Ty, nikt nie skontroluje poziomu lekcji tak dobrze jak Ty, nikt nie porozmawia z klientem tak dobrze jak Ty. Najlepiej wysyłasz przelewy, najlepiej płacisz rachunki, najlepiej wypełniasz tabele w excelu. Oddanie kontroli nad kawałkiem swojego biznesu jest nie-do-po-myś-le-nia. Klasyczna Zosia Samosia. Padniesz na twarz wieczorem, ale nie poprosisz o pomoc. Ze wszystkim sama chcesz dać sobie radę. No i w związku z tym... Cecha numer 5: Właściwie nie wychodzisz z pracy. A nawet jak już wyjdziesz, w efekcie i tak jesteś w niej cały czas. Granica między domem a pracą całkowicie się zatarła, doprowadzając do tego że praca jest w pracy i praca jest w domu. Nie ma innych tematów. Równowaga praca-życie - brak. Rodzi się więc pewne marzenie - Ty po prostu... Cecha numer 6: Chcesz żyć jak "normalni ludzie" Konsekwencją prowadzenia biznesu, jakim jest szkoła jest językowa, są mało rodzinne godziny pracy - szkoła działa na pełnych obrotach popołudniami i weekendami - właśnie wtedy, gdy tak zwani "normalni ludzie" maja wolne i spędzają czas ze swoimi rodzinami, mężami, dziećmi, przyjaciółmi. Czy to możliwe, że takie życie już nigdy nie będzie dla Ciebie? czy już zawsze będziesz wracać do domu po 21.00? A może jest tak, że... Cecha numer 7: Klienci weszli Ci na głowę. Żadnemu klientowi nie odmawiasz z obawy przed stratą finansową, jeżeli nie ma nauczyciela, który poprowadzi zajęcia wszystko bierzesz na siebie Ty. Zaczyna się niebezpieczny proceder klienta mówiącego Ci do woli, jak masz prowadzić swoją szkołę. Do tego każdą krytykę szkoły przyjmujesz bardzo osobiście, jak gdyby ktoś obraził Twoje własne dziecko. Rezygnacja z klienta nie jest opcją. Asertywność poziom 0, uległość poziom master. Ja w takiej sytuacji myśleć o wizji i o celach rozwojowych? Cecha numer 8: Cele - jakie cele? Rozwojowe, finansowe, budżetowe - praktycznie nie istnieją. Jakoś to będzie, nie możesz zaplanować roku finansowo bo przecież nie wiesz, ile sprzedasz. Nie wyznaczasz celów mierzalnych bo przyjemniej brzmi: więcej i lepiej. I nie bardzo chcesz mierzyć wysoko, bo spadek z wysokiego konia boli. Dodatkowo, inny rozwój niż rozwój firmy nie ma miejsca w Twoim życiu. Do jakiego stopnia ten (trochę przerysowany, wiem :)) tekst brzmi znajomo? Czy wiesz, ile jest takich kobiet jak Ty? Przedsiębiorczych, pracowitych, fajnych nauczycielek, którym potrzebne jest wsparcie w momencie, gdy szkoła rośnie, ludzie przychodzą, liczba klientów się podwaja, potraja a one coraz bardziej tracą swoje prywatne życie. Spotkania w grupie takich osób są owocne, wymiana doświadczeń, rozwiązań, tego co działa a co nie, możliwość wygadania się w gronie osób, które naprawdę rozumieją, co masz na myśli. Od września otwieram nową (już VIII) edycję grupy rozwojowej r-ewolucja skierowaną do właścicielek szkół językowych. 10 spotkań, jedna sobota w miesiącu, wsparcie i rozwój w zadaniach na miesiąc. Chcesz dowiedzieć się, kiedy rozpoczyna się nabór do tej grupy? Zostaw mi swój adres mailowy :) 
W jaki sposób badasz satysfakcję swoich klientów? Uczniów, rodziców? Być może także opinię tak zwanego klienta wewnętrznego (wiesz kim on jest? tak - to Twój lektor!). Warto zastanowić się… co tak naprawdę powinieneś badać? Aby to zrobić trzeba najpierw zastanowić się i empatycznie odpowiedzieć sobie na pytanie: Jak to jest być:
Najczęściej wykorzystywanym do tego narzędziem w metodologii Design Thinking jest tak zwana "Droga Klienta", czyli "Customer Journey Map". Czym jest? W pewnym sensie to suma doświadczeń Twoich uczniów (lub rodziców / lektorów / działu HR, itd) podczas kontaktu z Twoją szkołą. Ta droga obejmuje wiele punktów styku. Te punkty styku to wszystkie interakcje na linii Twoja szkoła (Ty) - Twój klient: w jaki sposób się z Tobą komunikuje? Z kim się kontaktuje? Co widzi? Każde takie pojedyncze działanie klienta to fragment jego podróży. To pomoże Ci zrozumieć, kim uczeń jest ale także pomoże poprawić doświadczenie jakim jest kontakt ze szkołą. Punktem wyjścia do stworzenia strategii poprawy doświadczenia klienta jest stworzenie specjalnej mapy. Przemyślana, dokładnie opracowana mapa pozwoli odpowiedzieć na pytanie, co i jak należy poprawić w funkcjonowaniu szkoły, działaniu nauczycieli, traktowaniu lektorów itd. Co wchodzi w skład Customer Journey Map?
|
o efektywnym nauczaniu, trenowaniu, nauczycielach, i o sobie trochę też...
|
