asertywność nauczyciela, asertywność człowieka

Ostatnia sobota stała pod znakiem drugiego spotkania grup coachingu nauczycielskiego, które prowadzę ponownie. Rozmawialiśmy o asertywności. Ciekawy to temat, bo okazuje się, że mamy w głowach bardzo wiele silnych przekonań na temat natury asertywności. Dwa najmocniejsze przekonania: 
- asertywność to sztuka mówienia nie 
- asertywność to lżejsza wersja agresji

A tu niespodzianka. Poznaliśmy zupełnie inne podejście do asertywności, widzianej jako pewna filozofia życia, moja ulubiona filozofia, która mówi - ja jestem ok i Ty jestem ok. Jeżeli z pełnym uznaniem i szacunkiem podchodzę do własnych praw i potrzeb i z równym uznaniem i szacunkiem respektuję fakt, że Ty masz takie same prawa - nie ma tu miejsca na agresję, uległość ani na manipulację - czyli trzy typowe nieasertywne postawy. 

Jakież to ważne dla nas-nauczycieli i dla nas-ludzi! W relacji z uczniem, dyrektorem, koleżanką w pracy, podwładnym (w zależności od tego, o jakich relacjach mówimy) warto wyrobić w sobie umiejętność zatrzymania się na chwilę, jeżeli czujemy, że sytuacja może wymknąć nam się spod kontroli. Każdy z nam ma jakieś nawykowe zachowania, które często są nieasertywne, np. 
- agresja (nie musi być bardzo silna) wyzwala się wtedy, gdy moje prawa i potrzeby są ważniejsze niż Twoje 
- manipulacja (podobnie jak agresja - ja ok/Ty nie ok)
- uległość - na odwrót - Twoje prawa i potrzeby są ważniejsze niż moje

Kiedy czujemy, że w relacji z rodzicem ucznia, dyrektorką, Radą Pedagogiczną, uruchamiają nam się te same nawykowe zachowania, zróbmy sobie STOP KLATKĘ i zastanówmy się: jak mogę teraz zachować? Mogę być agresywny, mogę zamanipulować, mogę ulec ale mogę też asertywnie uszanować potrzeby własne i drugiej strony i spróbować znaleźć rozwiązanie, które nie będzie kompromisem (zgniłym) a będzie synergetycznym rozwiązaniem, dobrym dla obu stron. 

I tak nam się właśnie zadziało w sobotę :)