Feedback to nie prawda objawiona...

Od kilku tygodni nieustannie zajmuję się tematyką feedbacku i trudności, jaką ze sobą niesie ta forma komunikacji. Z jednej strony nie wyobrażam sobie pracy i rozwoju bez regularnej informacji zwrotnej. Z drugiej jednak doznałam kilkakrotnie feedbacku tak druzgocącego, choć w zamyśle osoby dającej nie było (mam nadzieję) zdruzgotanie mnie, że nie przestaję myśleć o tej przewrotnej naturze informacji zwrotnej. Ileż ona wymaga wrażliwości, uważności... Ileż to razy mnie samej zdarzyło się z pośpiechu nie zachować się w tym kawałku odpowiednio...

Feedback mówi więcej o osobie dającej go niż otrzymującej - usłyszałam takie zdanie jakiś czas temu i przyglądam się tej prawdzie, coraz częściej wierząc, że tak waśnie jest. Moja ostatnia sytuacja dotyczyła feedbacku po prezentacjach w ramach Kapeluszy Lektora, gdzie w trakcie tej samej prezentacji jednej osobie brakował w sesji energii a druga dziękowała za superspokój... Bądź tu człowieku mądry... :)))

Ale walczę, walczę. Już wiem, że nie muszę być nauczycielem marzeń ani trenerem marzeń... Wystarczy jak będę taka, jak osoby wokół mnie. A cokolwiek ktoś powie czy napisze o mnie... czy to aby będzie o mnie? I do którego miejsca?